Ik liep laatst wat te lopen in de straat van een stad (ik noem geen namen) en struikelde bijna over een stapel papier.
Ik raapte de stapel op best zwaar – en begon eigenlijk gedachteloos te lezen. Gut wat interessant – dacht ik nog – wat hier staat komt me bekend voor: geboren 18-11-1957, man, getrouwd, drie kinderen, waarschijnlijk gezond… ja maar… dat gaat over mij! Ik schrok: ik lig op straat!
Ik zal u de details besparen van mijn medische dossier, want ja beste lezers, dat was het: mijn hele medische doopceel lag op straat! Ik probeerde net te doen of het normaal was, liep snel naar huis maar belde wel direct mijn advocaat. (Ja, Ãk heb een advocaat. En als u die nog niet heeft, dan zou ik die snel regelen.)
Die gaf aan – middels een bandje met keuzemenu – dat het gesprek opgenomen zou worden, tenzij ik daar bezwaar tegen had. Maar áls ik bezwaar had, dan kon hij mij niet helpen. (Of mijn advocaat echt een hij is laat ik overigens hier niet los, en naar de naam van de advocaat kunt u lang gissen maar die geef ik niet prijs. Het is overigens echt een hij, maar ik had ook zij kunnen zeggen, dat was ze eerst ook, maar nu niet meer, of zeg ik nu teveel?)
Nu mijn dossier toch op straat ligt, heb ik het meteen even gecorrigeerd. Sommigen aantekeningen bevielen me niet zo, andere klopten wel maar leken mij niet meer zo relevant, zeker niet als ik ooit nog eens minister zou worden en de hele pers op mijn doopceel zou duiken.
Dat zou wel goed zijn denk ik, je eigen dossier beheren. Al je gegevens (bijvoorbeeld) op een USB stickie. Af en toe pas je je dossier aan, of je voegt wat toe (“..rookt niet..”).
Waarom moet je als dokter medische gegevens eigenlijk zo lang bewaren? Voor wie eigenlijk? Niemand vraagt naar je medische verleden als je acuut wordt opgenomen hoor! En als het niet acuut is, dan vraagt een behandelaar het toch gewoon? “Ter bewaking”, zeggen ze dan. Nou heeft u wel eens iets van bewaking gemerkt? Als u medicatie slikt? U slikt maar raak en niemand zegt daar iets van (ja, hardop in de apotheek: “WEETU DATUERECTIESTOORNISSENKUNTKRIJGENVANDITMIDDEL?”).
Je draagt het USB stickie altijd bij je en plugt in als het nodig is. En reken maar dat het vaak nodig is! Overal wil iedereen alles van je weten! Belde net met een incassobureau (ik liep wat achter met betalen, crisis begrijpt u). Die vroegen mij naar mijn geboortedatum, just a check! “Hoe weet u mijn geboortedatum?”, zei ik, “dat is normaal meneer, dat hebben wij erbij gezocht.” “Weet u wat”, schreeuwde ik, “ik stuur u mijn hele dossier meteen door, dat scheelt u werk!”
In Frankrijk heeft de patiënt zijn eigen dossier bij zich. Gewoon alle belangrijke data. Hij kan dat geven aan eenieder die hij wil. Dat is toch gewoon veel handiger dan allerlei electronische dossiers met allerlei wachtwoorden en cryptologische versleutelingen? Gewoon een USB stickie (virusvrij, dat dan weer wel). Dat speciale USB stickie kun je verkrijgen bij USB shops. Aan de grens alleen met een pasje waarop overigens weer tal van gegevens staan. En, als u een USB stickie ziet liggen op straat, gewoon doorlopen.
P.d J. Zelfst. BA www.vanaltenadej…Zoek het zelf maar op…
