En zo is het dat ik maanden na het afronden van mijn veertig tankbezoeken een stap over de drempel zet van het Instituut voor Hyperbare Geneeskunde.
In de wachtruimte zit een nieuwe groep mensen. Er heerst dezelfde dynamiek; ik luistervink mee met de openhartige en verbroederende gesprekken die lotgenoten met elkaar kunnen hebben. En weer zit er een groep mensen die varieert van jong en oud, van ondernemend en bruisend tot dood- en doodziek.
Ik word ontvangen door de voorlichtster van het instituut. Mijn blogs zijn niet onopgemerkt gebleven en graag wil zij ze gebruiken om de behandeling vanuit het perspectief van de patiënt te belichten. Wees niet getreurd lezer, mijn pen zal er niet minder scherp om zijn. Maar al geruime tijd zoek ik naar meerdere mogelijkheden om, buiten mijn werk, een bijdrage te leveren aan (ex) kankerpatiënten die tijdens of na hun behandelingen de moeilijke taak hebben het leven weer op te pakken.
Want de vraag die aan mij gesteld wordt door iedereen die betrokken is: “Heeft het nou geholpen, die veertig keer in een tank?”
Het antwoord is ja en nee. Nee, omdat er nog steeds restschade aan de borstspier/-kas is en zal blijven, en ik dit zal moeten accepteren. “Je wordt nooit meer de oude, maar wel de nieuwe”, vertelde een lotgenote en kanker-overlever mij eens. En mijn zoektocht naar de beste versie van de ‘nieuwe’ heeft mij bij het Instituut voor Hyperbare geneeskunde gebracht.
“Je wordt nooit meer de oude, wel de nieuwe”
Het antwoord is dus ook ja, omdat ik na verloop van tijd merkte dat er zaken, waarbij ik vroeger pijn ervoer, ineens makkelijker werden of zelfs geen pijn meer deden. Zo duw ik het overvolle karretje in de supermarkt met veel meer gemak, verdraag ik ondergoed op mijn borstkas, kan ik mijn hobby’s beter uitoefenen en hoef ik met autorijden minder vaak mijn arm te ontzien.
Gedurende een dag word ik minder vaak herinnerd aan mijn beperkingen en tekortkomingen en voelt het als gewonnen terrein. Pijnlijk ergens dat verbetering zo snel went, dat je vergeet erbij stil te staan en het voor vanzelfsprekend aanneemt. Want klachtenvrij is de norm.
Mijn hart gaat uit naar al die mensen die chronisch ziek zijn, waarvan de trein nooit zal stoppen
De tank is een positieve behandeling, gericht op herstel. En daardoor beter vol te houden dan de andere behandelingen waarmee ik inmiddels bekend ben geworden.
Want nu ik er wel even bij stilsta, gaat mijn hart uit naar al die mensen die chronisch ziek zijn. Waarvan de trein nooit zal stoppen.
Denk aan alle mensen met reuma, diabetes, hartklachten of chronische kankerpatiënten. Zij die iedere dag hun weg hierin moeten vinden, concessies moeten doen, hun energie verdelen, keuzes moeten maken en inboeten op kwaliteit van leven. En deze mensen kom ik tegen aan tafel in mijn werk al verzuimspecialist. Ik zeg u lezer, als er een groep mensen is die uitgaat van mogelijkheden, dan zijn zij het wel. Zij verdienen ons respect.
De tweede vraag die mij gesteld word is: “Hoe heb je de combinatie werk en behandeling ervaren?” En hier heb ik een beetje een dilemma, want ik vond het best pittig. Toen ik huilend met Kerst de boodschappen uitpakte want zo moe, bedacht ik me dat ik wellicht wat teveel hooi op de vork had genomen en beschikte ik over regelmogelijkheden waardoor ik meer rust kon inbouwen. Mijn conditie holde achteruit en deze heb ik na de tank flink moeten bijwerken in de sportschool.
Pijnlijk ergens dat je verbetering voor vanzelfsprekend aanneemt, Want klachtenvrij is de norm
Maar, de overgang van behandeling naar werk was eenvoudig; er bleef ineens tijd over! In een eerdere column schreef ik u over “De Aardige Mevrouw”. Zij was met haar werkgever overeengekomen dat ze vrijgesteld werd van arbeid om deze behandeling te ondergaan. Ze kozen voor verzuim. Toen zij bijkomende klachten kreeg, was de keuze om in verzuim te blijven al gemaakt. Het verzuim hoefde alleen maar te worden verlengd.
Overigens niets ten nadele van De Aardige Mevrouw, het geeft alleen weer dat verzuim vaak over keuzes gaat. En met die mooie woorden zwaai ik af voor wat betreft de columns rondom de tank. Het was een intensieve periode waarin ik getracht heb u mee te nemen. In en uit de tank. In de zoektocht naar de beste versie van jezelf en de ander. Ik hoop u als trouwe lezer te mogen verwelkomen bij een van de reguliere columns die ik in de toekomst mag verzorgen
Deel 1: 40 keer in een zuurstoftank
Deel 2: Stoel nummer 7
Deel 3: Eat, Sleep, Rave, Repeat
