Als ze binnen komt lopen, hebben we elkaar zeven jaar niet gezien. We zijn even oud, hebben een heel ander vak – dat wel – maar ook dezelfde drive in het leven en ons werk.
Zeven jaar geleden startte zij, net als ik, haar carrière bij wat een van de meest toonaangevende bedrijven in de wereld zou worden.
Een gigant met een schitterende uitstraling! Die kwalificatie gaat ook op voor Cohesie, ‘mijn’ bedrijf.
Gaya was nauw betrokken bij de keuze voor een arbodienst binnen haar bedrijf en de implementatie daarvan. We werkten in die tijd samen en leerden elkaar kennen. Daarna hebben we elkaar nagenoeg niet meer gesproken.
In de afgelopen zeven jaar hebben zowel zij als ik de meest mooie en bijzondere dingen meegemaakt in ons vakgebied: we pionierden, ontwikkelden niet alleen ons werk maar zeer zeker ook onszelf, we waren gedreven, wilden wat neerzetten, durfden van alles en nog wat, haalden grote successen en konden – als het tegen zat – zo diep zitten, dat anderen om ons heen niet konden voorstellen dat werk dát met je deed.
Het lukt Gaya niet meer om te vlammen
En nu, zeven jaar later, zit Gaya stuk. We spreken tegen elkaar uit hoe bijzonder het is om juist nu het zo slecht gaat, tegenover elkaar te zitten. Ze spreekt haar opluchting uit dat ze niet met een volslagen vreemde hoeft te praten.
Gaya is het kwijt: na een sabbatical, vakanties en diverse switches in haar carrière binnen het bedrijf, lukt het haar niet meer om te vlammen. Ze heeft diverse lichamelijke klachten en zit middenin de seven year itch… Wat kan er mogelijkerwijs na dit supergeweldige werk nog zijn in de wereld? We hebben aan een half woord genoeg.
Aan het einde van dit gesprek raak ikzelf voor het eerst in mijn carrière geëmotioneerd. Ik heb met Gaya gesproken en in hoofdlijnen vertelt ze míjn verhaal; het zo sterk verbonden zijn met werk en studie, dat andere dingen daaronder te lijden hebben, zoals in dit geval mijn kinderen en – niet in de laatste plaats – mijzelf. Ineens heb ik eenzelfde gesprek met mijzelf. Keuzes maken, je angst voelen en daarmee omgaan. Heel veel makkelijker gezegd dan gedaan.
Net als Gaya heb ook ik een keuze gemaakt: me richten op mijn kinderen (de ‘Eurlings carrière’) en studie, en daarmee een schitterend mooi stukje van mijn werkleven afsluiten om aan iets geheel nieuws te gaan beginnen.
Per 1 april 2010 heb ik de handdoek in de ring gegooid en daarmee zal dit dan ook mijn laatste column zijn. Ik hoop van harte dat u er van genoten hebt. Ik wil BG magazine hartelijk bedanken voor het podium dat zij mij boden om de human interest kant van mijn vak hier neer te mogen zetten, en wens collega’s van Cohesie alle succes toe! Voor eenieder: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder!
Eline van Stijgeren was ten tijde van het verschijnen van deze column casemanager bij Cohesie, nu is zij eigenaar van Moedig.
