Vorige week sprak ik in het kader van mijn werk als bedrijfsmaatschappelijk werker een docent die met veel plezier zijn werk deed, maar ook merkte dat vier dagen lesgeven steeds pittiger werd. Niet zozeer in het werken met de leerlingen, maar wel het veelvuldig voor de klas staan in combinatie met alle andere werkzaamheden en dan ook nog eens al die vergaderingen!
Het idee dat hij nog twaalf jaar les moest geven, benauwde hem. Hij durfde dit eigenlijk niet op school aan te geven, want wat zou dat betekenen voor de inroostering van het komende schooljaar? En daarbij had hij in de wandelgangen gehoord dat er fusieplannen waren.
Frequent verzuim
De docent verkrampte min of meer en daardoor viel hij steeds regelmatiger uit. Vervolgens voelde hij zich weer schuldig naar de eindexamenklassen toe, waardoor hij eigenlijk net even te vroeg weer volledig aan het werk ging. Kortom, de neerwaartse spiraal van frequent verzuim was een feit.
Uiteindelijk leidde deze casus tot langdurig verzuim en een arbeidsconflict. Beide partijen hebben – zoals dat omschreven wordt – in “goed onderling overleg” besloten uit elkaar te gaan.
Een gemiste kans voor zowel het opleidingsinstituut en de docent. En wat mij betreft ook een gemiste kans voor de samenleving; bevlogen docenten zijn docenten die je moet koesteren en faciliteren in een werkomgeving die passend is.
Bevlogen je werk doen
Bevlogen je werk mogen doen is een groot goed. Dat merk ik iedere dag in mijn spreekkamer als bedrijfsmaatschappelijk werker. Het is fijn om met plezier je werk te doen.
Voor mij persoonlijk betekent het dat mijn werk mij en anderen inspireert en dat mijn werk zin heeft. Ik weet helaas ook hoe het voelt als het minder met je gaat en je in het spectrum van burn-out terechtkomt of terecht dreigt te komen.
Met plezier heb ik dan ook meegewerkt aan de totstandkoming van de praktische maar ook goed theoretisch onderbouwde STECR werkwijzer Bevlogenheid & Burn-out. Deze is interessant voor zowel de professional binnen de gezondheidszorg als voor werkgevers en werknemers. De werkwijzer geeft tools om het gesprek aan te gaan met jezelf, je teamleden of met je medewerkers.
Het goede gesprek: maak eens écht contact met elkaar
Het is van belang om met elkaar in gesprek te blijven over waar je staat in je werkzame leven. Een werkzaam leven dat niet meer vanzelfsprekend eindigt op je 65e of zelfs op je 67e levensjaar. Dit betekent, dat wij binnen werkend Nederland op een andere manier met elkaar in gesprek moeten gaan. Wat inspireert je, wat vind je fijn om te doen, maar ook: in welke omstandigheden bevind jij je nu en wat is jouw perspectief op dit moment?
Binnen de kenniskring Bevlogenheid en Burn-out, een STECR-commissie, kwamen we tot de ontwikkeling van een nieuw model. Het model van het goede gesprek en het past ook nog eens helemaal binnen de visie van bedrijfsmaatschappelijk werk:
De werknemer is natuurlijk verantwoordelijk voor zijn eigen privéleven. De werkgever voor het bieden van een veilige werkomgeving.
Als samenleving zijn we gezamenlijk verantwoordelijk voor een goed en veilig leefklimaat en proberen we ook gezamenlijk te zorgen voor een goed zorgsysteem.
Door het goede gesprek te voeren tussen werkgever en werknemer en – zonodig – met ondersteuning van bijvoorbeeld bedrijfsmaatschappelijk werk.
Een werknemer die plots belast wordt met mantelzorg kan opeens merken dat het zorgsysteem niet voldoende aansluit op de wensen en eisen die hij stelt. Een werkgever kan opeens geconfronteerd worden met een werknemer die uitvalt door medische klachten. Een goed gesprek voeren over wat er nodig is om weer goed te kunnen functioneren, kan ervoor zorgen dat er meer begrip over en weer is over de omstandigheden die van invloed zijn op het werk. En dat hoeven niet alleen probleemsituaties te zijn, maar ook wanneer er juist mogelijkheden zijn.
Maak gebruik van elkaars krachten en maak eens écht contact met elkaar, niet alleen bij een functioneringsgesprek of wanneer er iets niet goed gaat. Maak juist contact met elkaar over de dingen die je bezighouden als mens.
Openheid vanuit leidinggevende én medewerker
Dit doet mij denken aan een timmerman die ik mocht begeleiden. Hij kon zijn werk niet meer doen vanwege medische klachten die ontstonden door de houtbewerking. Het tweede spoor werd ingezet. De timmerman was ten einde raad, verdrietig en boos omdat hij zijn prachtbaan ging verliezen. Totdat ik aan hem vroeg wat hem nog meer bezighield… Zijn ogen begonnen te sprankelen toen hij vertelde over een poppenspel voor de kinderen uit de buurt. Hij maakte de poppen, zijn partner de kleren en samen voerden ze regelmatig voorstellingen op.
Mijn advies aan de timmerman was om samen met een arbeidsdeskundige en loopbaanadviseur te kijken naar zijn mogelijkheden voor een ander vak. Na een half jaar kreeg ik een enthousiast telefoontje: hij was aangenomen als magazijnmedewerker bij een speelgoedfabrikant voor twintig uur per week en voelde zich weer deelnemer van de maatschappij.
Een goed gesprek voeren over wat mensen nu écht bezighoudt en welke obstakels er zijn, maar ook praten over zaken die mensen blij maken, waar ze enthousiast van worden, dát zijn de gesprekken die je openingen kunnen bieden maar vooral inzicht in wat ons beweegt, dag in en dag uit zowel op je werk als privé. Dit betekent wel openheid vanuit leidinggevende én medewerker. Een mooie uitdaging voor iedereen op de werkvloer!
Lees ook: Voldoen aan de AVG en toch in gesprek met elkaar blijven?
