Haar stralende verschijning tegenover me verandert plots van stemming. De eerste rimpels die zich vormen rond haar ogen als ze lacht worden afgewisseld met een diepe frons in haar voorhoofd.
“Maar hoe moet dat dan maandag op mijn werk?”, vraagt ze vertwijfelt. Ik doe mijn best om niet in de lach te schieten.
Een aantal maanden geleden vertelde deze vrouw me op precies dezelfde plek over haar leven en hoe ze dertig jaar geleden als zestienjarig meisje naar Nederland was gekomen om vrij te zijn van haar eisende en dwingende ouders.
Al snel vond ze onderkomen bij een lieve zorgzame jongen die dromerig en afwezig leek. Die dromerigheid vond ze aantrekkelijk en interessant. Dus toen hij haar die eerste avond een ‘folietje’ liet zien met een bruinig drabje en een naald, was zij zeker bereid dit eens te proberen.
Verzinsels
Nooit had zij toen kunnen vermoeden, dat ze dertig jaar later nog dagelijks heroïne nodig zou hebben. Dat haar volledige inkomen er aan opging en alle vakanties van de afgelopen jaren verzonnen waren.
De afgelopen weken waren haar laatste verzinsel. Volgend jaar zou ze geld over hebben om naar haar inmiddels bejaarde ouders in Polen te gaan. Om te laten zien dat het nu eindelijk goed met haar gaat en clean is!
Ik vraag haar waar ze zich nu zo zenuwachtig over maakt.“Mijn collega’s!”, roept ze uit, “hoe kunnen die nou snappen dat ik er ineens zo goed uitzie?”
Moed
Al twintig jaar werkt ze nu in een kleine fabriek in een provinciestadje en nog nooit heeft iemand vermoedt of geweten dat zij zich al die jaren staande heeft gehouden met heroïne. Want ze ziet er niet uit als een stereotype junk. En dat is ook iets wat maar weinig mensen beseffen: heel veel verslaafden weten hun gebruik voor de omgeving goed te verbergen.
Spuiten deed ze natuurlijk allang niet meer, maar het bruine poeder ging elke dag mee en op gezette tijden ging ze even naar het toilet om via haar neus de heroïne te snuiven.
Toen ze de eerste berichten over de ziekte van haar vader kreeg, begon ze voor het eerst te twijfelen over haar gebruik. Langzaam drong het tot haar door, dat ze haar vader nooit meer zou zien als ze niet haar verslaving zou overwinnen. Maanden zocht ze naar moed en mogelijkheden. En toen ze er een vond die bij haar paste, was het alleen nog een kwestie van organiseren.
Leugen, trucjes en smoesjes
Voor het eerst in twintig jaar vroeg ze haar werkgever om een aaneengesloten vakantie van vier weken. Haar leidinggevende adviseerde haar om nu eindelijk eens naar haar ouders in Polen te gaan en ze had graag deze voorzet tot een leugen aangenomen. Het was ook niet een echte leugen, want het draaide om haar reis naar Polen, maar dan pas een jaar later.
“Jouw collega’s weten niets over jouw verslaving”, leg ik haar uit, “zij zien een vrouw die er na vier weken vakantie stralend en goed uitziet en die opgelucht is. Jij alleen weet waar dat door komt en als je hen dat niet wilt vertellen is dat prima.”
Omdat ik weet dat ze de schaamte nog niet voorbij is, bedenk ik samen met haar allemaal trucjes en smoesjes.
Permanentje
Een week later belt ze me vrolijk op om te vertellen dat het uitstekend is gegaan op haar werk en dat ze het nog leuker vindt dan voor de afkickperiode. Ook met collega’s heeft ze ineens meer contact.
Nieuwsgierig vraag ik haar toch wat ze uiteindelijk heeft gezegd om haar stralende uiterlijk te verklaren.
“Oh simpel, ik ben de dag voor mijn werk naar de kapper gegaan en heb een wild permanentje laten zetten! Iedereen was echt alleen maar bezig met mijn nieuwe ‘look’!”
Dus, als uw medewerker na zijn vakantie fris, opgeknapt, uitgerust en stralend weer begint met werken, heeft die zijn vakantie goed benut.
Maar… zie je na een vakantie wallen, chagrijn en uitputting, dan was de vakantie wellicht eerder een overvloed aan alcohol, drugs en slechte leefgewoonten!
