Soms heb je nieuws dat ook echt nieuws is. Van de week zag ik een zogenaamde Tedtalk: een lezing van iemand met nieuws dat de moeite van het verspreiden waard is.
De talk van Kelly Mcgonigal, gezondheidspsychologe, heette “Hoe stress je vriend kan worden“.
Hij bleek erg interessant! Ken jij dat? Je gaat naar je werk en vlak voordat je wilt vertrekken belt er iemand. Je neemt toch op, maar moet daarna heel erg haasten en kunt dan nét je sleutels niet vinden…
Ik heb dat wel eens. En dan roep ik altijd heel gestrest zoiets van: “Wie heeft er hier mijn sleutels verplaatst? Gisteren heb ik ze hier gelegd, dus hoe kan dat?”
En nu, na het zien van die Tedtalk, weet ik dus, dat het heel normaal is dat ik dat dan roep. En dat het helemaal niet zo verkeerd is! (Als ik het op een heel klein beetje andere toon zou zeggen…)
Oxytocine
Nee, alle gekheid op een stokje, die mevrouw had een interessant verhaal over onder andere het hormoon oxytocine. Net als bij adrenaline komt dat vrij bij stress. Oxytocine is vooral bekend onder de naam ‘knuffelhormoon”, omdat het ook vrijkomt als je iemand knuffelt.
Dit hormoon bereidt ons voor om dingen te doen die relaties versterken: uit te reiken naar mensen van wie we houden, hen te helpen en te steunen en om hulp te vragen.
Ook doet het je verlangen naar fysiek contact met je vrienden en familie. Maar behalve met knuffelen, komt dit hormoon dus ook vrij bij stress.
Je stressreactie overstijgen
Volgens McGonigal (e.c.) betekent dit, dat iets in ons systeem – dat hormoon dus – ons op irritante momenten ertoe aanzet om ons gevoel te delen en steun te zoeken bij anderen in plaats van ons gevoel op te kroppen.
Behalve dat het hormoon ons wil aanzetten tot sociaal gedrag, beschermt het ons ook nog op fysiek niveau tegen stress! Maar dat gebeurt alleen als je op die momenten van stress ook daadwerkelijk sociaal contact en sociale steun zoekt.
In dat geval zorgt het hormoon ervoor dat je bloedvaten ontspannen blijven en je hartcellen regenereren en genezen. In plaats van kattig uithalen, moet je dus gewoon om hulp vragen. Dan treedt dat hormoon in werking en overstijg je de schadelijke stressreactie.
Ingebouwde veerkracht
Terwijl je dus van de adrenaline, die eveneens vrijkomt, hart- en vaatziektes krijgt, doet dit hormoon – als je maar doet waar het je toe aanzet – dat effect weer teniet.
Dat betekent, dat de oplossing tegen stress in de stressreactie zelf zit ingebouwd! Of – zoals McGonigal het zegt – “Je stressreactie heeft een ingebouwd mechanisme voor stressveerkracht en dat mechanisme is ‘verbinding maken met mensen.”
Als dat nog geen schitterend voorbeeld van moedertje natuur is!
Meer inzichten
Ik raad je aan om zelf ook nog even naar die Tedtalk te kijken. Ze heeft namelijk nog twee interessante, wetenschappelijk onderbouwde stellingen, namelijk:
- Mensen overlijden niet aan stress, maar aan de gedachte dat stress slecht voor ze is. Mensen die stress positief labelen, hebben namelijk geen schadelijk gevolgen van stress (dit bewijst acht jaar lopend onderzoek met harde cijfers onder 30.000 mensen).
- Het zorg dragen voor andere mensen maakt je stressbestendiger.
Streef betekenis na
Tot slot nog de opmerking waar Kelly Mcgonigal mee afsluit: “Eén ding weten we inmiddels zeker: het is gezonder om betekenis na te streven in je leven, dan te proberen ongemak te vermijden. Ga altijd voor wat voor jou van grote betekenis is en vertrouw er gewoon op, dat je om zult kunnen gaan met de stress die daaruit voortvloeit.”
Ik had het niet beter kunnen zeggen!
