De communicatie over het coronavirus creëerde onder de Nederlandse bevolking een gezamenlijke urgentie en daarmee een gedeeld verhaal. Dit gedeelde verhaal vormde de motor achter de enorme ‘samenkracht’ die in no-time aan de dag werd gelegd en maakte dat een toch best ingrijpende gedragsverandering, zoals de anderhalve meter afstand in het intermenselijk verkeer, in minder dan twee weken gemeengoed was. Plots werden functies als vrachtwagenchauffeurs, zorgpersoneel, schoonmakers en vakkenvullers als vitaal aangemerkt. Opeens onderscheidden we wie de meeste bescherming nodig hadden. En werden kosten nog moeite bespaard om deze groepen te beschermen. Het was opvallend te constateren hoe iedereen zonder morren paraat stond om hier zijn of haar steentje in bij te dragen. Opeens leek (even!) de polarisatie verdwenen te zijn en bleken we in staat om over eerder gevoelde weerstanden heen te stappen Vertaald naar het bedrijfsleven kunnen we uit de coronacrisis waardevolle managementlessen trekken.