In uiteenlopende publicaties van adviseurs, verzekeraars en arbodiensten worden recepten, beloftes, metaforen, het toewerken naar zelfregie door medewerkers en het toewerken naar zelfregie door medewerkers en aangeboden. Deze goede bedoelingen ten spijt ontstaat vaak beperkt inzicht in de ware complexiteit van het probleem dat we ziekteverzuim noemen. Bovendien staan niet veel adviseurs bewust stil bij het perspectief van waaruit de opdrachtgever zijn probleem – als dat er dus al zou zijn! – definieert. In dit artikel wil auteur Gaston Dollevoet de lezer graag laten nadenken over de manier waarop in veel publicaties wordt aangekeken tegen het ‘probleem’ dat ziekteverzuim wordt genoemd en de woorden die men hierbij vaak gebruikt.